“De woningbouw is de beste, echt waar!”

“De woningbouw is de beste, echt waar!”

Op een zonnige zondag zat Ella met koffie en een koekje in de woonkamer van haar corporatiewoning. Het was 16 juli 2022 en ze wilde nog even met haar man gaan fietsen. Anderhalf uur ervoor had ze de accu van haar fiets in de bijkeuken in de oplader gelegd. Om kwart over twee gebeurde het drama. Haar accu ontplofte en richtte een grote ravage aan. Gelukkig kon ze zelf nog net op tijd naar buiten vluchten. Een half uur later was het huis te beschadigd om erin te blijven wonen. En bijna alles in de woning moest weg.

Nog steeds raakt Ella geëmotioneerd als ze erover vertelt. “Ik hoorde eerst een hard sissend geluid. Toen ik de deur van de keuken opendeed, zag ik een grote stofwolk. Er kwam een vonkje uit de accu, dat zich via het snoer verplaatste naar het stopcontact en over het plafond. Ik kon de deur nog net sluiten toen er een grote vlam en een ontploffing volgden.” Hoe het precies verder ging, weet ze niet eens meer. Het is een wonder dat zij en hun katje het hebben overleefd. Maar hun huis konden ze niet meer in. Kort daarvoor hadden ze alles opnieuw ingericht van het geld dat ze gespaard hadden na een lange periode in de schuldsanering. Ze waren zo trots en blij. En ineens was alles weg.

Foute boel

Corné Kerkvliet van Woningbouwvereniging St. Willibrordus woont dichtbij. Hij maakte die dag toevallig een wandelingetje, toen hij allemaal sirenes hoorde. “Ik zag al snel dat een van onze woningen in brand stond. Na het blussen door de brandweer, mocht ik van de wijkagent achter het lint om te zien wat de schade was. Het was duidelijk foute boel.” De eerste drie weken konden Ella en haar man in het huis van een vriendin die met vakantie was. Ondertussen zocht Woningbouwvereniging St. Willibrordus naar een tijdelijke woning.

Tijdelijke woning

“De woningbouw is de beste, echt waar!”, zegt Ella. “Een medewerker kwam al direct bij ons langs met een groot boeket bloemen. Ze raadde mij aan om naar een psycholoog te gaan. Ook legde ze uit wat er met ons huis zou gaan gebeuren. Het zou grondig worden opgeknapt, dus konden we voorlopig niet terug. De woningbouwvereniging regelde een tijdelijke woning voor ons aan de Wiegmanweg. In die periode werden we goed op de hoogte gehouden over ieder stapje dat genomen werd. Eerst werd het hele huis schoongemaakt. Daarna werd het helemaal opnieuw opgebouwd. Echt alles moest vervangen worden. De muren, ramen, plafonds, radiatoren, keuken, badkamer, het toilet en het ventilatiesysteem. Door de lange levertijd van de kozijnen, duurde het zeven maanden voordat we terug konden.”

Hulp

Tijdens de schuldsanering bleek de inboedelverzekering te zijn stopgezet. Hoewel Ella en haar man er dertien jaar lang voor betaalden, hadden ze nu nergens recht op. Gelukkig kregen ze van alle kanten hulp. Een actie van hun dochters op Facebook leverde veel geld op. En verder kregen ze meubelen van de kringloop en hulp van hun buren en werkgever. Ook Woningbouwvereniging St. Willibrordus deed zoveel mogelijk om het gezin tegemoet te komen. “We betrokken ze bij alle werkzaamheden”, vertelt Corné Kerkvliet. “En we hielden rekening met hun wensen. Bijvoorbeeld voor het keukenblad. Na afloop van de verbouwing mocht ik zelf de sleutel uitreiken. Het was zo mooi om de tranen van geluk te zien. Stiekem was ik best wel trots bij de oplevering. Het resultaat mag er wezen.”

Inmiddels hebben Ella en haar man het huis weer opnieuw ingericht. Het ziet er allemaal gloednieuw en fris uit. Dat zoveel mensen hulp boden – zelfs mensen die ze niet kenden – vindt Ella nog steeds heel bijzonder. “Het voelt als een warm bad.” Nu alleen nog het trauma verwerken. De elektrische fiets is inmiddels gestolen en er komt geen nieuwe meer. “Ik heb zelfs geen aangifte gedaan. Misschien is het maar beter dat ik die niet meer heb.”